نمی دونم چرا این چند روز چیزی پیش کش نکردم

چیز هایی در ذهنم میافتاد ولی خاک تو سرم که همت نوشتن نمی کردم

چیز زیادی تا پایان روزه های قضام نمونده اما کفاره ها برگردنمه هنوز

و یه عالمه نماز قضا

باید زود تر نماز های قضام رو بخونم

اگه روزی که به اومدی طاعتی به گردنم نبود خیلی بهتره

از مسجد بیرون آمدم و کفشم را بدون اینکه خم شوم ول دادم روی زمین و صدای بلندی ایجاد شد. پیر مردی پشت سرم گفت یواش زمین دردش می گیره!

مدتی پیش بود که مردی برایم می گفت خدا در قر آن گفته الرحمن علی العرش الستوی

چرا نگفت الله یا جبار یا قاسم یا ...

چرا حتی نگفت رحیم

چرا رحمان که نشانه رحمت عام الهیه؟

دو روز پیش تلاوت قرآن بعد از نماز به این آیه رسید و از اون موقع این دو خاطره هی توی سرم می چرخه و یه چیزیایی می فهمم

آره بنیاد زمین و آسمان بر رحمت استواره و اگه رحمت رو ازش بگیری نابود میشه 

اونم رحمت عام به همه چی

و خوب تشما هم که امام مهربان همون خدا هستی پس باید مهربانی بی اندازه ای داشته باشی

پس من هم باید مهربون تر باشم

با همه

حتی با زمینی که زیر پامه

چند وقت پیش حدیثی از امام علی دیده بودم که نماز کسی که در همسایگی مسجد است در غیر مسجد صحیح نیست

هم محل کارم همسایه مسجد است و هم خانه

لذتی می بردم از این همه مسجد رفتن

تا اینکه سر کار به علت خروج بدون مجوز به دردسر خوردم

الان که ظهر ها نمی تونم برم مسجد هم نماز بم نمی چسبه و هم نماز های قضام به شدت عقب افتاده

ناراحتم

نمی دونم این نماز ها قبول میشه یا نه

دلم زیارت جدت را می خواهد

به زیارت امام رضا نزدیکم

و خیلی هم مشتاق

اما امسال عید می خواستم به زیارت بارگاهان عراق بروم

ولی نشد

زندگی در میان خانواده ای که ارزش های تو برایشان ارزشی ندارد سخت است

و بی اجازه پدر و مادر هم که نمی شود زیارت رفت

در دو راهی عجیبی گیر کردم

آخر چرا باید اویس باشم

چرا باید یعقوب باشم

انتظارتان را دوست دارم اما

لااقل در این روز های انتظار زیارت بارگاه های اجدادتان آرامم می کرد

خدا کند تا عید ظهور کنی

و من با خیال راحت به زیارت عراق می رفتم

دوست دارم در کوچه های سامرا بیابمت.